Toen ik 14 was ben ik een verdieping naar beneden gevallen. Mijn jongere broer, die toen een jaar of 6 was, begon er laatst nog over.
Ik kan me voorstellen dat het een grote indruk op z’n jochie heeft gemaakt.
Na de klap, was er de angst dat ik misschien een gebroken rug had. En de dagen erna moest ik in zíjn bed herstellen; Ik kon amper lopen en verder dan zijn bed kon men mij niet verplaatsen.
Ik kan me voorstellen dat het een grote indruk op z’n jochie heeft gemaakt.
Na de klap, was er de angst dat ik misschien een gebroken rug had. En de dagen erna moest ik in zíjn bed herstellen; Ik kon amper lopen en verder dan zijn bed kon men mij niet verplaatsen.
Gelukkig was er niets gebroken, ik bleek een zwaar gekneusde rug te hebben.
In 1994 liep ik stage op een arbeidscentrum voor verstandelijk gehandicapten. Ik volgde de opleiding activiteitenbegeleiding, zodat ik met een MBO diploma op zak kon doorstromen naar de kunstacademie.
Mijn rug bezorgde me nog regelmatig last. Hij was overgevoelig en ik had bijna constant pijn. Of dit allemaal nog te maken had met de val was onduidelijk. Uit scans en andere tests bleek alles prima in orde te zijn.
Mijn rug bezorgde me nog regelmatig last. Hij was overgevoelig en ik had bijna constant pijn. Of dit allemaal nog te maken had met de val was onduidelijk. Uit scans en andere tests bleek alles prima in orde te zijn.
 |
| De gebroken zuil - Frida Kahlo |
Mijn stage speelde zich deels af op een creatieve afdeling waar cliënten werden gemotiveerd om tekeningen, schilderijen en werkstukken van klei te maken. Om ze te inspireren lagen er diverse kunstboeken op tafel. De meeste kunstenaars die er in werden behandeld kende ik wel; Vincent van Gogh, Franz Marc, Claude Monet, Henri de Toulouse-Lautrec enzovoorts enzovoorts.
Maar de naam Frida Kahlo zei me niets. Al bladerend werd mijn interesse gewekt. En toen ik “De gebroken zuil” ontdekte was ik verkocht. Ik herkende de pijn en het verdriet dat ze afbeeldde! Ik had dan niet zo’n ernstig ongeluk mee gemaakt als zij, maar ik voelde duidelijk een band.
Maar de naam Frida Kahlo zei me niets. Al bladerend werd mijn interesse gewekt. En toen ik “De gebroken zuil” ontdekte was ik verkocht. Ik herkende de pijn en het verdriet dat ze afbeeldde! Ik had dan niet zo’n ernstig ongeluk mee gemaakt als zij, maar ik voelde duidelijk een band.
Kort daarna heb ik het boek voor mezelf aangeschaft. Al lezend kwam ik steeds meer en meer overeenkomsten tussen ons tegen. Haar leven leek verdomd veel op de mijne.
Je kunt je mijn enthousiasme natuurlijk wel voorstellen toen Bozar in Brussel haar werk, begin 2010, tentoonstelde.
De expositie was zo populair dat je een kaartje moest reserveren om een uur naar binnen te mogen. Voor de expositiezaal stonden rijen mensen gespannen te wachten op het moment dat ze naar binnen mochten. Inclusief ikzelf natuurlijk.
De expositie vond plaats in een donkere, benauwde zaal. De schilderijen staalde pijn en verdriet uit. Allerlei herinneringen kwamen boven, de meesten niet erg vrolijk. Gelukkig voelde ik ook hoop. En daar wilde ik me aan vasthouden.
Je kunt je mijn enthousiasme natuurlijk wel voorstellen toen Bozar in Brussel haar werk, begin 2010, tentoonstelde.
De expositie was zo populair dat je een kaartje moest reserveren om een uur naar binnen te mogen. Voor de expositiezaal stonden rijen mensen gespannen te wachten op het moment dat ze naar binnen mochten. Inclusief ikzelf natuurlijk.
De expositie vond plaats in een donkere, benauwde zaal. De schilderijen staalde pijn en verdriet uit. Allerlei herinneringen kwamen boven, de meesten niet erg vrolijk. Gelukkig voelde ik ook hoop. En daar wilde ik me aan vasthouden.
 |
| Dag Verleden - Bianca van Baast |
Ondertussen kan ik het leven van Frida Kahlo bijna dromen. Maar haar leven is niet langer mijn leven. Onze overeenkomsten worden steeds kleiner. Haar ellende, die ik ooit herkende als de mijne, zijn nu alleen van haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten