'Zou ik meer uitleg moeten geven over wat ik wil uitdragen met mijn schilderijen?' vraag ik me soms af.
‘Ja’, is het antwoord dat ik daar regelmatig op krijg.
Maar vanochtend ontving ik onderstaande tekst van auteur Jan Mantel. Het is niet mijn verhaal, maar te mooi om te weerleggen:
‘In the midst of creation' – Jan Mantel
Op de laatste
dag van het jaar liep ik tegen een schilderij aan van Bianca van Baast. Mijn
toch al deprimerende gedachten over de toestand van de wereld dwaalden verder
af, dieper het schilderij binnen en toen ontstond er een plotselinge ommekeer.
 |
In the midst of creation - Bianca van Baast |
De schoonheid
vastgelegd als een serene droom liggend op de wolken in een oneindige ruimte
van leegheid en duisternis. Het lijkt alsof ontsnappen niet lukt. In bijna
foetushouding wacht mijn prinses vredig tot het moment dat de poort opengaat en
ze door de opening weggedreven wordt uit de zwarte doemwereld. En dan komt het
licht haar tegemoet en trekt de mist op.
Wakker
geschud en met grote ogen ziet ze tot aan de horizon de wereld gevuld met hoop.
Bomen met groene toppen reiken tot aan de hemel. De lucht is helder en zover ze
kan kijken ligt er schoonheid in het wuivende landschap. Kinderen drinken weer
uit de beek en wilde paarden rennen door de velden, af en toe met beide benen
naar achteren trappend.
Achter de
stammen van de dikke eiken staan de pessimisten klein gestompt door sterke
hooparmen, loerend om elke kans te grijpen weer tevoorschijn te komen.
Voorlopig zijn ze te klein. De uitstoot wordt langzaam geabsorbeerd door stugge
doorzetters, die niet de verleidingswegen van de overvloed zijn ingeslagen. Volhardend
zijn ze de waarheid trouw gebleven en hebben de slag gewonnen. De zeespiegel
daalt weer en de ecologische groei vertaalt zich op de groene aandelenbeurs in
permanente stijgingen.
Ik wend mij
af van het schilderij ‘In the midst of creation’ en loop het nieuwe jaar
tegemoet. Ik moet van opluchting schreeuwen. Mijn kleinkinderen zijn
gered.