Enkele dagen geleden postte ik mijn nieuwste schilderij op facebook en vroeg: “Moet het (qua formaat) liggend of staand getoond worden?”
Hoewel ik het doek staand geschilderd heb, vind ik het liggend namelijk mooier. Uit de reacties die ik kreeg, begrijp ik dat dit inderdaad de voorkeur heeft.
 |
| Here we come (liggend) - Bianca van Baast |
Dit schilderij is echter op een heel andere manier ontstaan dan voorheen. In het verleden had ik een plan, een schets die ik als leidraad gebruikte. In de afgelopen jaren heb ik ondertussen geleerd steeds meer de controle, en dus ook plannen en schetsen, los te laten en me over te geven aan wat het leven van mij vraagt.
Toen de inspiratie kwam om er bollen op te schilderen in plaats van de voorheen bekende mensfiguren, ontstond er een grote weerstand. Maanden heb ik het uitgesteld om er uiteindelijke toch maar aan toe te geven.
Waarom ik bollen schilderde, of wat ze betekenden, wist ik niet. Ze deden me denken aan orbs: entiteiten die verschijnen in de vorm van lichtbollen om je te steunen of je te gidsen.
 |
| In good hands - Bianca van Baast |
Bijzonder hoe iedereen er weer iets anders in ziet.
Zo heb ik jarenlang de mens geschilderd in zijn meest pure vorm: naakt en kaal. Volledig ontdaan van zijn sociale masker om duidelijk te maken dat we meer op elkaar lijken dan we in eerste instantie misschien denken. Veel toeschouwers hadden er echter hele andere associaties bij. Sommigen deed het bijvoorbeeld denken aan aliens.
Het is misschien moeilijk te geloven na al die sterrenhemels die ik in het verleden heb geschilderd, maar ik heb niet zoveel met science fiction of met het buitenaardse. (Behalve wanneer het om de Pleiaden/Plejaden gaat. Hierover lezen brengt tranen in mijn ogen en een gevoel van heimwee in mij naar boven.)
Vandaar mijn verbazing toen ik zo’n vijf jaar geleden niet zo zeer de energie van engelen, overledenen of heiligen tijdens mijn meditaties waarnam, maar die van andere wezens: meestal klein, maar soms ook ruim 2 meter groot. Duidelijk buitenaards.
 |
| In the midst of creation - Bianca van Baast |
Rond die tijd, ergens in mei 2021, werd ik op een nacht wakker en besloot online wat te beluisterde terwijl ik vanuit mijn keuken de donkere nacht in staarde. Opeens zag ik tussen de huizen door, ruim een kilometer verderop, witte en rode lichten het wolkendek oplichten. Meteen moest ik aan een ufo (uap) denken. Maar het kon ook van een festival komen dat normaal gesproken rond deze tijd werd gehouden. Hoewel… er was een lockdown gaande, dus dat feest ging niet door.
Ik pakte mijn mobiel en filmde het rode licht. Na de opnames telkens opnieuw terug te hebben bekeken, dacht ik: ‘Morgen zet ik dit online om te vragen wat anderen ervan denken’. Maar na die gedachte gebeurde er iets vreemds; Het rode licht in mijn video was plots verdwenen! Hoe vaak ik het filmpje ook afspeelde, de donkere nacht op mijn beeldscherm bleef donker.
Schijnbaar was dit niet het juiste moment om het met de wereld te delen.
Toen ik terug naar bed ging, droomde ik over een druk winkelgebied. Wezens die oogden als mensen, maar waarvan ik voelde dat het buitenaardsen waren, liepen me voorbij.
‘Maak je geen zorgen’, leken ze te zeggen. ‘We zijn allang op aarde, maar we maken ons nog niet kenbaar.’
Terwijl ik dit nieuwe schilderij aan het schilderen was en vroeg wat de titel moest worden, kwam de titel “Here we come” binnen.
Niet alleen hoor ik om me heen dat er binnenkort aliencontact gaat plaatsvinden, maar zo voelt het ook voor mij.
En als ik dan toch luister naar het Bewustzijn, het leven dat door me heen stroomt, in plaats van naar mijn eigen voorkeur, dan moet ik toegeven dat “Here we come” toch staande moet worden getoond…
(Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat een nieuwe eigenaar/eigenaresse dat ook moet doen.)
 |
| Here we come -oil on canvas - Bianca van Baast |
Liefs,
Bianca
