 |
| Kunst als therapie - Alain de Botton en John Armstrong |
“Beste Bianca, wij genieten momenteel erg van jouw schilderij. Het nodigt ons regelmatig uit tot mediteren.” Zo begon een mailtje dat ik onlangs ontving van een deelnemer aan het project ‘Een glimp van je ziel’. Wat ik hier zo mooi aan vind is dat het perfect aansluit bij de nieuwe gedachten die zich momenteel ontwikkelen omtrent kunst.
Sinds de crisis en de nodige bezuinigingen worden er steeds meer vraagtekens
geplaatst bij de waarde (en functie) van kunst. Alain de Botton en John Armstrong
geven hierop hun antwoord in het boek ‘Kunst als therapie’. Ze stellen dat we
uit de kunst die ons aanspreekt kunnen afleiden wat we in onze samenleving missen.
“De gedachte dat kunst helpt om
emotioneel weer in balans te komen zou heel goed het antwoord kunnen zijn op de
vraag waarom mensen zo’n verschillende smaak hebben op het gebied van
schoonheid. Waarom voelen sommigen zich aangetrokken tot minimalistische
architectuur en anderen tot de barok? Waarom zijn sommigen helemaal weg van
kale betonnen muren en anderen van de bloemenpatronen van William Morris? Onze
smaak hangt af van welk deel van onze emotionele kant onderbelicht is en dus
gestimuleerd en benadrukt moet worden. Elk kunstwerk is doortrokken van een
bepaalde psychologische en morele sfeer: een schilderij kan sereen of onrustig,
moedig of voorzichtig, bescheiden of zelfverzekerd, mannelijk of vrouwelijk,
burgerlijk of adellijk zijn, en onze voorkeur voor de ene sfeer boven de andere
weerspiegelt onze psychologische leemten. We hunkeren naar kunstwerken die onze
innerlijke kwetsbaarheid compenseren en ons helpen weer een evenwicht te
bereiken. We vinden een werk mooi wanneer het de deugden laat zien die wij niet
hebben, en lelijk wanneer het een gemoedstoestand of thema aan ons opdringt
waar we ons door bedreigd of overweldig voelen.”
De Botton en Armstrong denken dat kunst ieder mens steun kan bieden in hun
zoektocht naar troost, zelfinzicht en voldoening. Ik weet niet of we dit zo
letterlijk kunnen nemen, maar we hebben onze omgeving, waaronder kunst, inderdaad
nodig om te kunnen reflecteren wat er binnenin ons omgaat.
Via de teksten op www.guestartist.nl tracht ik bezoekers zo naar kunst te laten kijken. Zo ben ik er van overtuigd
dat het werk van Natasja Bennink ons helpt onze oerkracht te herinneren en geeft
het werk van Alexander Smith een toekomst. Raf Veulemans roept ons op zuiniger
met de natuur om te gaan. En Cécile Verwaaijen laat ons weten dat we in feite
allemaal gelijk zijn.
De overheid kan wensen dat kunstenaars hun financiële waarden tonen, terwijl geld
niet per se geluk brengt. Maar als kunst daadwerkelijk troost, zelfinzicht en
voldoening brengt zoals bovenstaande auteurs suggereren, dan kan dat onze
maatschappij veel meer dan alleen maar financiële welvaart brengen.
Kunst vertelt verhalen. Misschien wordt het tijd dat we daar naar gaan
luisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten