Guest juli 2013: Jef Snauwaert

Jef Snauwaert in zijn atelier

‘Guest’ toont deze maand het schilderij ‘Rozenpad’ van de Belgische kunstenaar Jef Snauwaert.

Guest stond altijd in het teken van de figuratieve kunst. Vooral kunstenaars die hun kunst tot in detail uitwerken, zoals Poen de Wijs, Herman Smorenburg, Walter Brems, Cécile Verwaaijen, Margot Homan en Arewik Avakian kwamen ruim aan bod.
Een enkele gast op www.guestartist.nl hanteert zijn materiaal losjes en heeft maar weinig nodig om een volledig beeld neer te zetten, zoals Laura Hoek en Judith Rosema.
Dus dat we deze maand een gast tonen die bijna abstract werkt, verbaast mij misschien nog wel meer dan u.

Jef Snauwaert, gastkunstenaar van deze maand, ontmoette ik nog niet zo lang geleden tijdens een kunstbeurs in het oosten van het land. Van een afstandje had ik zijn schilderijen al zien hangen en mijn aandacht werd getrokken door de grote kleurcontrasten.
Dichterbij gekomen bekroop mij hetzelfde gevoel als dat wordt bezongen in het nummer ‘Killing me softly’; De kunstenaar leek in mijn ziel te hebben gekeken en mijn (gevoels)leven te hebben weergegeven. Hoe kon een kunstenaar die mij niet kende en van een ander geslacht was, dit weergeven?

En dan blijkt hoe universeel gevoelens kunnen zijn; Snauwaert is, net als vele andere kunstenaars, een gevoelsmens. Ervaringen tracht hij te ontleden door zijn gevoelens vast te leggen in tekeningen, schilderijen en beelden. Dit geeft hem de mogelijkheid om afstand te creëren, een stelling in te nemen en een houvast te vinden. 


Rozenpad - Jef Snauwaert

Zeg me waar je bent - Jef Snauwaert

Ondanks dat zijn schilderijen rauw en vluchtig zijn opgezet, tonen de doeken een enorme verstilling. Met ingehouden adem wacht je op het moment dat de schimmen uit hun mistige omgeving stappen, waarna je zou zweren dat ze een zucht van verlichting zullen slaken. Maar dat gebeurd nooit; het blijft stil.

Hoewel de omgeving maar suggestief wordt weergegeven, is het toch mogelijk een beeld te vormen van de ruimte om een figuur heen. Soms oogt de achtergrond oneindig wijd, terwijl het een andere keer overweldigd en benauwd.
In ‘Rozenpad’ zorgt het perspectief dat de weg oneindig oogt. Toch lijkt de route niet makkelijk te bewandelen dankzij de blauwe ronde vormen en de witte en zwarte onderbrekingen. De titel verwijst naar een pad vol rozen. Maar betekend dit dat het pad zacht en makkelijk te bewandelen is? Of wordt er naar een oud Nederlands spreekwoord verwezen: er zijn geen rozen zonder doornen.

www.guestartist.nl