In december 2010 schreef ik de blog ‘Nieuw leven’. De aanleiding hiervoor was het gelijknamige schilderij dat voor mijn gevoel ook daadwerkelijk een nieuw leven inluidde. Maar een nieuwe leven realiseren was moeilijker dan gedacht.
Mijn oude leven, dat ik wilde loslaten, was ergens rond mijn 6de of 7de jaar ontstaan. Mijn moeder vertelt me nog regelmatig hoe ik in die tijd veranderde van een vrolijk, sociaal kind met knal rode wangen naar een angstig meisje met een lijkbleek gezichtje. Hoe ouder ik werd hoe meer ik me afzonderde. Ik voelde me nergens thuis en zocht de veiligheid op van mijn zolderkamer. Net na mijn 16de verjaardag raakte ik een dieptepunt; het leven was me te zwaar en ik wilde eruit stappen.
 |
| Nieuw leven - Bianca van Baast |
Om mij te beschermen lieten mijn ouders me opnemen. Dankzij de opname kon ik me onttrekken van verplichtingen en herontdekte ik mijn liefde voor tekenen en schilderen. Ik had altijd graag getekend en geschilderd. Op jonge leeftijd vertelde ik mijn ouders al dat ik kunstenaar wilde worden. Maar enkele jaren later was deze wens langzaam naar de achtergrond verdwenen; misschien kon ik maar beter voor een ‘echte’ baan gaan.
 |
| Dyers eve - Bianca van Baast |
Rond 1995, aan het einde van een opleiding tot activiteitenbegeleidster, begon ik het schilderij ‘Dyers eve’ te schilderen naar aanleiding van het gelijknamige nummer van Metallica. Dit schilderij was het begin van de vele kale en naakte figuren die volgden. Na ruim 6 jaar aan het schilderij te hebben gewerkt, zette ik er in 2001 eindelijk mijn handtekening onder.
'Dyers eve' beeldt een mens af die overweldigd wordt door de indrukken die hij binnenkrijgt. Door het ontbreken van een mond kan hij dit niet verwerken of uiten. Om zich alsnog te ontdoen van deze heftige gevoelens trekt hij zichzelf open.
 |
Turning blossom -
Bianca van Baast |
Door dit opentrekken en de aanmoediging van mijn omgeving, ontgrendelde ik de deur naar mijn verborgen schildersambitie. Vanaf dat moment vloeiden de emoties en gevoelens via kwasten en penselen mijn schildersdoeken op. Elke pijn, frustratie en angst werd omgezet naar beeld. Niet alles vond een weg naar het schildersdoek. Meestal bleven het schetsen, want eenmaal geuit was de noodzaak om er een schilderij van te maken verdwenen. Alleen hardnekkige issues en mooie schetsen werden uitgewerkt.
Ik verlangde naar openheid en eerlijkheid en trachtte dit via mijn werk duidelijk te maken. Met dit verlangen naar het pure kwam ook het besef dat ikzelf open en eerlijk moest zijn. Maar omdat ik geaccepteerd wilde worden ontkende en verborg ik mezelf. Ik forceerde mezelf te handelen op manieren die niet de mijne waren. Steeds vaker realiseerde ik me dat ik mezelf eigenlijk niet eens zo goed kende.
Erkennen van een probleem is meteen ook het begin van de oplossing. Dankzij het onderzoeken van mijn gevoelens en emoties door middel van mijn schilderijen leerde ik mezelf steeds beter kennen. Ondertussen was ik al van mijn depressies af, maar helemaal happy was ik nog niet. Ik realiseerde me dat het ook anders kon, maar hoe? Door zelfstudie en een enkele hulplijn leerde ik op een andere manier naar mezelf en het leven te kijken. Ik veranderde en hiermee veranderden mijn schilderijen ook. Ze werden zachter en positiever.
 |
Een glimp van je ziel -
Bianca van Baast |
De veranderingen betekenden minder behoefte naar het zoeken van puurheid, want die had ik nu gevonden. Maar een andere wens kwam nu meer naar de voorgrond; De wens om anderen te inspireren om een beter leven voor zichzelf te creëren. Die wens was er altijd al. Via de verhalen die ik vertelde met mijn schilderijen en het project ‘Een glimp van je ziel’ hoopte ik altijd al mensen aan het denken te zetten.
Uit angst dat men zou begrijpen waar deze wens vandaan kwam, heb ik het nooit verwoord. Maar zoals Samuel Milton Jones, a.k.a. Golden Rule Jones, het ooit zei: ‘Wat ik voor mezelf wil, wil ik voor iedereen”. Dit betekend dat als ik mijn wens waarheid wil zien worden, ik het duidelijker mag gaan verwoorden. Vandaar deze blog….
De glimp van je ziel biedt in feite 2 glimpen met een sprekende tussenruimte als echo voor de ogen. In die echo groeit bij mij de uitdaging ook een glimp van mijn eigen ziel beter te leren verstaan. Dan is er dus sprake van 3 glimpen, die uitdagen tot reflectie en verinnerlijking. Voorlopig hebben we daaraan de handjes vol.
