Vreemd, hoe het leven kan lopen. Als meisje van 6 à 7 jaar wist ik zeker dat ik later kunstenaar ging worden. In 2011, toen ik zo’n 8 jaar als kunstenaar werkzaam was, kreeg ik een burn out. De drang, die ik altijd had gevoeld om te tekenen en schilderen, werd minder. Ik vroeg me af of dit het einde van mijn schilderscarrière inluidde. Was het misschien de bedoeling dat ik iets anders ging doen?
Het antwoord op die vraag kwam ruim een maand later; ’s ochtends had ik notities gemaakt in een soort dagboek en opgemerkt hoe heerlijk ik schrijven vond. Ook viel het me op dat er de laatste tijd zoveel schrijvers in mijn leven waren verschenen. ’s Middags, bracht het toeval me op een heel speciale manier in contact met een boek dat ging over schrijven. Waarna een mailing me liet weten dat deze ontmoeting helemaal geen toeval was! Hoe dan ook, het werd me duidelijk dat ik moest gaan schrijven. Maar waarover… ? Ik had geen idee!
Ik ging schrijven over kunst, over reizen, over gebeurtenissen in mijn leven en de inzichten die het me bracht. Opvallend genoeg kwam ik steeds hetzelfde onderwerp tegen; volg je bezieling. Wat laat je stromen, wat geeft jou het gevoel dat je leeft in plaats van overleeft of wordt geleefd?
Als mensen me vragen wat ik tegenwoordig doe, voel ik me schuldig en lui, omdat ik in de afgelopen jaren zo weinig kunst heb geproduceerd en geëxposeerd, ondanks dat ik daar altijd goede redenen voor heb gehad.
Vanochtend realiseerde ik me dat ik al jaren geen schetsblok meer bij me draag. Ideeën voor potentiële schilderijen vallen me nog maar zelden spontaan in. Teksten daarentegen des te meer. Schriftjes, kladblaadjes en Word-bladen op mijn pc staan vol. Mijn mobiel met zijn opnamerecorder en notitieblok draait overuren. Waar eerst mijn huis vol lag met schetsen, zie je nu aantekeningen liggen voor blogs,- en boekideeën.
Ik stop niet met schilderen, want wat ik wil delen kan zowel via tekst als via beeld, maar… net zoals ik anderen aanmoedig om hun bezieling te volgen, moet ik ook gaan waar de (levens)stroom me naartoe leidt...
 |
| Blind vertrouwen II - Bianca van Baast |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten