Het schilderij en haar verhaal

“Zou ik meer uitleg moeten geven over wat ik wil uitdragen met mijn schilderijen?” vraag ik me soms af. 

‘Ja’, is het antwoord dat ik daar regelmatig op krijg.

Maar vanochtend ontving ik onderstaande tekst van auteur Jan Mantel. Het is niet mijn verhaal, maar te mooi om te weerleggen: 

‘In the midst of creation’ – Jan Mantel

Op de laatste dag van het jaar liep ik tegen een schilderij aan van Bianca van Baast. Mijn toch al deprimerende gedachten over de toestand van de wereld dwaalden verder af, dieper het schilderij binnen en toen ontstond er een plotselinge ommekeer.

In the midst of creation - Bianca van Baast

De schoonheid vastgelegd als een serene droom liggend op de wolken in een oneindige ruimte van leegheid en duisternis. Het lijkt alsof ontsnappen niet lukt. In bijna foetushouding wacht mijn prinses vredig tot het moment dat de poort opengaat en ze door de opening weggedreven wordt uit de zwarte doemwereld. En dan komt het licht haar tegemoet en trekt de mist op. 

Wakker geschud en met grote ogen ziet ze tot aan de horizon de wereld gevuld met hoop. Bomen met groene toppen reiken tot aan de hemel. De lucht is helder en zover ze kan kijken ligt er schoonheid in het wuivende landschap. Kinderen drinken weer uit de beek en wilde paarden rennen door de velden, af en toe met beide benen naar achteren trappend. 

Achter de stammen van de dikke eiken staan de pessimisten klein gestompt door sterke hooparmen, loerend om elke kans te grijpen weer tevoorschijn te komen. Voorlopig zijn ze te klein. De uitstoot wordt langzaam geabsorbeerd door stugge doorzetters, die niet de verleidingswegen van de overvloed zijn ingeslagen. Volhardend zijn ze de waarheid trouw gebleven en hebben de slag gewonnen. De zeespiegel daalt weer en de ecologische groei vertaalt zich op de groene aandelenbeurs in permanente stijgingen.

Ik wend mij af van het schilderij ‘In the midst of creation’ en loop het nieuwe jaar tegemoet. Ik moet van opluchting schreeuwen. Mijn kleinkinderen zijn gered.