Uit het dagelijks leven

Zo'n twee jaar geleden had ik naast mijn kunstenaarsschap een bijbaan in de zorg. Bij deze een waargebeurd verhaal uit die tijd.

Mevrouw vroeg of ik even haar bed wilde verschonen. Ze slenterde naar de kamer waar zich haar kledingkast en beddengoed bevond, terwijl ik naar haar slaapkamer liep. Een minuut later zag ik haar lopen met een plastic krukje. Een ongemakkelijk gevoel bekroop me. Ik duwde dit gevoel weg en ging verder met haar bed afhalen. Ik was net bezig met het verwijderen van het onderlaken toen ik een kreet hoorde komen uit de andere kamer.

In mijn gedachten vormde zich een vreselijk beeld. Mevrouw was niet erg stabiel dankzij een lage bloeddruk en de gevolgen van een TIA, dus waarschijnlijk was ze van het krukje gevallen. Waarom had ik mijn voorgevoel genegeerd? Waarom had ik haar niet tegengehouden toen ik haar met dat krukje zag lopen?

Boos op mezelf en angstig om wat ik zou aantreffen haastte ik me naar de andere kamer.
Door haar afasie kon mevrouw maar moeilijk uitleggen wat er was gebeurd en het duurde even voordat ik door had wat ik zag. De kruk stond onaangedaan voor de kast, dus mijn vrees voor een val leek onterecht.

De oude handen van mijn moeder - Ans Markus

Na het ontdoen van het hoeslaken had ik het dekbed, in de kamer waar mevrouw zich bevond, over een stoel gedrapeerd. De vuile was had ik in de wasmand gegooid die voor de stoel stond. De wasmand stond normaal gesproken in een andere ruimte en mevrouw was daarom ook in de veronderstelling geweest dat er onder al dat beddengoed zich een stoel bevond. Vermoeid door het halen van het krukje, was ze er op gaan zitten. Het vuile beddengoed was ingezakt en nu zat ze zelf in de wasmand, met haar voeten net niet bungelend in de lucht. 

Of ik haar kon helpen om er uit te komen, trachtte ze me duidelijk te maken.

Natuurlijk wilde ik haar helpen. Ik stak mijn hand uit, die zij vastgreep en ik begon haar omhoog te trekken. Helaas. Zelfs toen ik mijn hele lichaamsgewicht in de strijd gooide en met twee handen begon te hijsen kwam er geen beweging in.

Ze zou het zelf wel doen gebaarde ze en greep naar een bureaustoel om zich aan op te trekken. Maar nog voordat ik haar kon waarschuwen voor de wieltjes, schoot de stoel onder haar gewicht weg.

De wasmand had flink te lijden onder de billen die zo’n beetje de hele wasmand in beslag namen. Dus toen mevrouw zich wilde optrekken aan een tafelpoot was het ook niet vreemd dat er enig gekraak te horen was. De tafel bleef wonderwel staan ondanks haar getrek en geduw en met aanmoediging van mij wist ze uit de wasmand te scheuren en een knie op de grond te plaatsen. Nu kon ze uit de wasmand kruipen en met mijn hulp omhoog komen.

Gedurende dit gebeuren wist ik niet of ik moest huilen van het lachen of huilen om de triestheid van dit alles. Mevrouw was een zelfstandig wonende oudere, met kinderen die ver weg woonde en een mantelzorger die één keer per week op bezoek kwam. Wat als ik er niet was geweest, hoe lang had ze dan in die wasmand vastgezeten???