In mijn vorige blog schreef ik over een bezield leven. Daarbij gebruikte ik
termen als ‘een visie hebben’, ‘keuzes maken’ en ‘de massa loslaten’. Eigenlijk,
bedacht ik me, lijkt leven wel op het creëren van kunst.
 |
| Maker onbekend |
Mijn schilderijen ontstaan nooit uit het niets. Nee, het begint met een verlangen. Een verlangen om iets te grijpen, om het vast te leggen, om het tastbaar te maken. In gedachten maak ik een voorstelling die ik soms vastleg in een schets. Ik vergelijk mijn ideeën met hetgeen dat al bestaat. Misschien zijn er kunstenaars die dit onderwerp al hebben uitgewerkt? Zo ja, hoe hebben zij dit dan aangepakt? En hoe zou ik het willen doen? Moet er iets aan toegevoegd worden of juist weggelaten? Door te bepalen wat me aanspreekt en wat niet creëer ik een beeld van wat ik wil vastleggen.
 |
Schets voor Ochtendritueel -
Bianca van Baast |
Zo werkt het ook in het leven. Iets raakt je, positief of negatief, waardoor er
een verlangen ontstaat om het meer in je leven toe te laten of om het te
veranderen. Als je toegeeft aan dit verlangen schets je een beeld van hoe het
er uit moet zien. Je vergelijkt het met wat reeds is, je voegt toe en schrapt
weg. En zo schep je je eigen ideaal. Niet dat van een ander of de massa, maar
van jezelf.
 |
| Model voor Ochtendritueel |
Maar dan...
Je visie moet uitgevoerd worden. Ronddralend in mijn atelier krijg ik de
neiging om de boel de boel te laten. Faalangst zet in; Hoe kom ik in hemelsnaam
van een wit doek tot het schilderij dat ik voor ogen heb?! Datgene waar ik zo
naar verlang lijkt zo ver weg en misschien zelfs onmogelijk.
Dit zien we ook terug in het dagelijkse leven. We willen afvallen, een leuke baan, een fijne relatie, maar het lijkt onmogelijk. En vooral als die ander, de werkgever, de (potentiële) partner, etc niet wil meewerken. Misschien is het verstandiger om het verlangen maar op te geven?
Persoonlijk denk ik dat een verlangen niet voor niets bestaat en dat we er zeker iets mee moeten doen. En ik kan mijn canvas wel de schuld geven dat het wit is, maar ik ben degene die daar verandering in kan brengen.
 |
Eerste opzet Ochtendritueel -
Bianca van Baast |
Een groot project moet daarom ook verdeelt worden in kleine stapjes. Het is
belangrijk dat de elke stap met vertrouwen kan worden gezet. Als kunstenaar
betekend dit voor mij dat ik een model uitnodig in mijn atelier en beeldmateriaal
verzamel. Naar aanleiding hiervan bepaal ik de grote van mijn doek. Ik zorg dat
ik het nodige materiaal in huis heb en maak een eerste opzet. Misschien heb ik
meer kennis nodig betreffende mijn materiaal of techniek. Dan volg ik een
cursus, workshop of probeer ik het eerst op een andere ondergrond uit. En soms is het nodig dat ik even niets doe. Zo kan de verf drogen en kan ik mijn volgende stap bepalen.
Wat je ook wilt creëren, het begint altijd met het bepalen van waar je je nu
bevindt. Daarna kijk je naar wat je nodig hebt om dichter bij je einddoel te
komen. Misschien moet je iets leren, iets aanschaffen of iets weglaten?
 |
Kleur van de achtergrond wordt gewijzigd -
Bianca van Baast |
Hoe goed ik me ook voorbereid op mijn te creëren kunstwerk, het verloopt altijd
anders dan gepland. Het beeldmateriaal is niet helemaal geschikt, de compositie
oogt op het doek anders dan in de schets of mijn verf reageert niet zoals ik
hoopte. Ik kan dit als falen zien en opgeven of ik kan dit als een uitdaging
zien en een oplossing trachten te vinden. Meestal kies ik voor het laatste. En
wat blijkt? Ik leer weer iets nieuws, of het schilderij wordt zelfs beter dan
ik van te voren had kunnen bedenken.
Niets is voorspelbaar en alles veranderd. En als iets lijkt te mislukken of dat we een ’nee’ te horen krijgen, is dit een teken dat we het op een andere manier moeten proberen. Telkens als iets niet gaat zoals wij het willen, krijgen we meer duidelijkheid van hoe we het wel zouden willen. Hierop kunnen we ons doel naar wens aanpassen en wordt onze visie concreter.
 |
| Ochtendritueel - Bianca van Baast |
Ik dacht altijd dat een schilderij dat af is mijn ultieme doel was, maar dat is
niet waar. Juist het creatieproces, de weg naar het eindresultaat is wat creëren
leuk maakt. Hier zit de spanning, de uitdaging en het plezier als het lijkt te
lukken. Je kunt het vergelijken met een spannend boek; Het leest heerlijk weg
en je wilt zo snel mogelijk naar de clou van het verhaal, maar zodra je weet
hoe het afloopt is de fun er van af.
Zodra het schilderij klaar is, de partner binnen, de baan in the pocket, het doel
bereikt en het applaus ontvangen, dan begint het verlangen en het creatieproces weer van voor af aan….
Veel succes met creëren.
Liefs,
Bianca
