Guest toont deze maand het schilderij Chocolate heart van Caroline Westerhout.
Op haar website schrijft Caroline dat ze de mens in zijn geheel schildert;
gevoelens, gedachtes en emoties. Verder blijft het anoniem en in het midden. Maar
geen enkel kunstenaar creëert zonder een deel van zichzelf weer te geven. Een
goede kijker zal dan ook opmerken dat Caroline niet alleen zichzelf letterlijk
schildert, maar dat ze ook haar zoektocht naar een eigen identiteit met ons
deelt. Dat gebeurt op twee manieren.
Ten eerste kiest ze niet voor één schilderstijl. Hoewel elk schilderij
duidelijk van Caroline’s hand is, lijkt ze met elk werk te willen proeven van
andere stijlen en technieken die zowel door vroegere, als door hedendaagse
kunstenaars zijn gebruikt. Als een kameleon maakt ze kenmerken zoals de blokjes
en cirkels van Gustav Klimt, de hare. Terwijl ze in een ander werk
transparante, druipende verf toepast alsof ze Jenny
Saville is.
|
Chocolate heart - Caroline Westerhout |
Uit haar onderwerpen en de manier waarop ze haar figuren afbeeldt herkennen we
haar tweede manier van zoeken.Caroline
Westerhout schildert voornamelijk vrouwenfiguren. Zij zoeken contact. Geven
zichzelf vaak letterlijk bloot. Maar wezenlijk contact met ze maken lijkt niet
mogelijk. Bewust of onbewust worden grenzen opgezocht en afgebakend. Niet met
de bedoeling om te beperken, maar eerder om het gevoel van vrijheid en
veiligheid te behouden. Daarnaast worden nieuwe inzichten ontdekt en oude illusies van zich af geschud.
In
Chocolate heart toont Caroline het onderste deel van een op de grond zittende
vrouw. De verf is dun opgezet en heeft alle kans gekregen om zich vrij over het
doek te bewegen. De huid van de vrouw is kleurrijk; kenmerkend voor Caroline’s
figuren. Maar ditmaal ligt er een sobere laag verf overheen, alsof ze besmeurd
is.
Uit haar naaktheid kunnen we opmaken dat ze openstaat voor toenadering. Toch
schermt ze haar intieme deel af; het centrum waar het letterlijk en figuurlijk
om draait in het schilderij. De afwijzing werkt averechts, want dankzij de
gekruiste benen en handen, en het licht dat op de voet valt, wordt je aandacht
alleen maar meer getrokken naar het donkere ‘hart’...
Gedicht
door Caroline Westerhout
opgesloten in een wolk van
geconditioneerde vrijheid
blijf ik vastgeketend aan vroeger
daar
waar ik gewillig alle grillen
bleef doorstaan
bewees ik
dat ik kon groeien
dacht ik
dat ik zou groeien
wist ik
dat ik moest groeien
liet de wereld aanknoeien
zonder mij
want ik was vrij
en liet me vieren
uit de ivoren toren
van het eeuwig bekoren
en dacht te horen
te hebben verstaan
waar later over gaat
daar waar ik gewillig alle grillen
blijf doorstaan
herhaal ik en fluister
dat later niet bestaat
.
als ik me stil hou ben ik braaf
en als ik braaf ben ben ik lief
en als ik lief ben houden ze van me