 |
| Tijd voor verandering - Bianca van Baast |
De laatste weken hebben vooral in het teken van de kunstnacht gestaan. Ongelooflijk hoe één nacht en een previewavond je hele wereld op zijn kop kunnen zetten. Niet alleen kost het tijd om uitnodigingen te versturen en er melding van te maken op websites. Dit keer heb ik ook geholpen met het witten van de expositieruimte én moest ik me voorbereiden op een presentatie en interview over mijn werk. En juist daar ontstond er een probleem…
Al maanden van te voren was ik gebeld door Katja de Man, één van de organisatoren van ‘Artsale’ Kunstnacht, of ik mee wilde doen. Men wilde, tegen het gangbare in: ‘Over kunst hoor je niet te praten, het moet voor zichzelf spreken’, juist wel het verhaal achter het kunstwerk vertellen. De expositie zou ‘Buy art and get the story behind it’ gaan heten. En het was de bedoeling dat de kunstenaar tijdens de expositie zou worden geïnterviewd terwijl het publiek de kans kreeg om te reageren. Ik vond het een leuk idee. Ik was al eerder voor publiek geïnterviewd door Bert Honders (†) tijdens een discussie tussen mij en Cornelis Le Mair. Als nieuwkomer in de kunstwereld was zo’n discussie met twee oude rotte uit het vak pittig, maar ik in een interview met Katja dacht ik wel mijn mannetje te staan.
Op een avond in juni bezocht Katja mijn atelier om ons voor te bereiden op het interview. Zij stelde vragen en ik vertelde mijn verhaal; hoe ik was begonnen als kunstenaar, wat mij inspireerde en waar mijn schilderijen overgingen.
Normaal is dit ‘a piece of cake’ voor me. Maar iets knaagde aan me. Terwijl ik normaal met passie kan vertellen, voelde ik me dit keer niet achter mijn verhaal staan. Wat was er toch aan de hand?
Katja legde uit dat er naast de Kunstnacht nog een previewavond zou worden gehouden, waarbij de exposerende kunstenaars een presentatie zouden houden. Ik ben afgestudeerd als tekendocent, ik heb een beetje ervaring met voor een groep staan, dus dat zou geen probleem zijn.
In de dagen na Katja's bezoek ontdekte ik dat het verhaal dat ik al jaren vertelde met betrekking tot mijn schilderijen niet meer van toepassing was. In december 2010 had ik het schilderij ‘Nieuw leven’ voltooit, waarmee ik aangaf dat ik aan het veranderen was. Naar mijn gevoel stond ik aan het begin van een nieuw leven. Maar nu, enkele maanden voor mijn presentatie, voelde het aan als dikke crisis: Niet alleen mijn verhaal moest aangepast worden, ik had ook behoefte om mijn kunst aan te passen. Wat moest ik in hemelsnaam vertellen tijdens die presentatie?!
 |
| Turning blossom- Bianca van Baast |
Maanden ben ik naarstig opzoek gegaan naar de nieuwe richting die ik op wilde. Ik zocht naar antwoord in het werk van collega’s. Kon hun werk mij inspireren? Moest ik heel grof en abstract gaan werken in plaats van zo fijntjes? Al schetsend en schilderend probeerde ik het antwoord te vinden. Het schilderij ‘Klein wonder’ eindigde met donkere vlakken over de afbeelding. En op ‘Turning Blossom’ liet ik het kale hoofd verdwijnen.
Naast het schetsen en schilderen begon ik te schrijven; “Wat sprak me aan bij andere kunstenaars? Wat vond ik leuk aan schilderen? Wat wilde ik schilderen? Wilde ik nog wel iets vertellen met mijn schilderijen? En zo ja, wat dan?” Groots waren mijn ideeën, maar ze leidde nergens toe.
De previewavond en de bijbehorende presentatie kwamen alsmaar dichterbij, maar duidelijkheid had ik nog steeds niet. Ik probeerde de presentatie uit te schrijven, maar ik kwam niet verder dan mijn oude vertrouwde verhaal. Verdomme…. welke richting ga ik nu op? Waar leidde mijn zoektocht me nu naartoe?
Ik begon het idee achter het project ‘Een glimp van je ziel’ uit te schrijven dat ik in oktober 2007 was gestart. Dat moest tenslotte zeker in de presentatie vermeld worden. En toen realiseerde ik het me…. Met het begin van dit project is de verandering begonnen! Het antwoord van mijn zoektocht heb ik altijd al gehad!
Toen ik in 2007 het schilderij ‘Een glimp van je ziel’ Nederland instuurde, wilde ik iedereen vertellen over mijn ontdekking. Ieder mens zou er profijt van kunnen hebben.
Jarenlang had ik me niet happy gevoeld en dankzij de slachtofferrol die ik had aangenomen leek er geen uitzicht op verbetering. Al schilderend vertrouwde ik mijn emoties en gevoelens aan het doek toe alsof het een dagboek was.
Ik ontdekte een positieve verandering in mij. Doordat ik zo bewust bezig was met wat mij bezig hield, werd ik er ook bewuster van hoe ik meer geluk kon creëren in mijn eigen leven. Eigenlijk weet iedereen wel wat hem of haar gelukkig maakt, maar we worden zo overspoelt door andere informatie, waardoor het moeilijker wordt je eigen ziel er bovenuit te horen komen.
 |
| Een glimp van je ziel - Bianca van Baast |
‘Een glimp van je ziel’ moest daar verandering in brengen. Het schilderij, begeleidt met een brief, moest de tijdelijke ‘pleegouders’ bewust maken van hun diepste verlangens en tot actie aansporen.
Hoewel ik het niet in de gaten had, was dit het thema waar ik al enkele jaren mee bezig was in mijn schilderijen. En door het bewust bezig zijn met mijn emoties en gevoelens veranderde ik en mijn schilderijen ten positieve. Mijn schilderijen zijn stiller geworden. Ik voeg steeds vaker bloemen toe. En waardering voor de simpele dingen speelt een steeds grotere rol.
Nu, bijna 2 weken na de kunstnacht, kan ik mededelen dat de presentatie en het interview een groot succes waren.
Ondertussen liggen er nog heel wat schetsen en lege doeken op me te wachten. Dus wie weet wat deze renaissance nog gaat brengen?!
